Σενέρ Λεβέντ
Του Σουάτ Καφαντάρ. Γύρισε την κάμερά σου στην Τόχνη. Να κυλήσει από τους λόφους στα σπίτια του χωριού. Και στάσου λίγο. Στάσου στα μάτια του 19χρονου
Ιδού αυτή την ταινία να κάνεις ουσιαστικά αγαπητέ Πανίκκο. Του Σουάτ Καφαντάρ. Γύρισε την κάμερά σου στην Τόχνη. Να κυλήσει από τους λόφους στα σπίτια του χωριού. Και στάσου λίγο. Στάσου στα μάτια του 19χρονου Σουάτ. Ένα κοπάδι λαφυραγωγών στρατιωτών. Να μαζέψουν όλους τους άνδρες του χωριού άνω των 13 χρόνων. Να τους βάλουν σε λεωφορεία. Να πάρουν δρόμο, να ξεκινήσουν. Να στρίψουν ύστερα από τον ασφαλτόδρομο σε έναν χωματόδρομο. Να τους ανεβάσουν σε έναν λόφο. 84 άτομα. Κάποιος ένοπλος με μούσι να τους πει «καθίστε κάτω, καπνίστε».
Κάτω από τον ζεστό καταγάλανο αυγουστιάτικο ουρανό. Που η Κύπρος είναι το κάτι άλλο αυτή την εποχή. Δεν μυρίζει αίμα, μυρίζει κίτρινα ξηρά αγκάθια. Γύρισε την κάμερά σου Πανίκκο. Γύρισέ την στις κάννες. Θα ξεράσουν θάνατο σε λίγο. Κοίτα και ο Σουάτ κάθεται εκεί. Με τον αδελφό του και τον πατέρα του. Η τελευταία ματιά προς αυτούς τους λόφους και τις πεδιάδες της Κύπρου. Στάσου λίγο εδώ αν θέλεις. Πήγαινε λιγάκι πίσω. Δείξε μας πώς κάθονταν στην ίδια βεράντα με τους Ελληνοκύπριους γείτονές τους, πώς έπιναν καφέ και πώς έλεγαν το φλιτζάνι. Μήπως το είδε αυτό καθόλου στο φλιτζάνι η καφετζού; Δεν υπήρχαν εκεί όπλα, στρατιώτες και θάνατος; Ύστερα γύρισε ξανά σε εκείνον τον λόφο. Μήπως υπήρχαν και πουλιά εκεί; Αν υπήρχαν είναι μάρτυρές μας. Πυρ! 84 άτομα σωριάστηκαν στη γη μέσα στα αίματα σε δέκα λεπτά. Έφαγε πέντε σφαίρες ο Σουάτ. Και μια πέρασε ξυστά από το κεφάλι του. Ο αδελφός του ξεψύχησε, ο πατέρας του πέθανε, ο Σουάτ δεν πέθανε. Όμως, σφήνωναν μια σφαίρα στο κεφάλι όλων όσοι δεν είχαν πεθάνει. Αλλά έστω και αν το στόμα του ήταν γεμάτο αίμα, ο Σουάτ κράτησε την αναπνοή του. Προσποιήθηκε τον πεθαμένο. Ξάπλωσε εκεί σαν πεθαμένος ανάμεσα στους πεθαμένους μέχρι να φύγουν εκείνοι. Πήγαν να φέρουν φτυάρια και καζμάδες για να τους θάψουν ομαδικά εκεί. Μην φύγεις την κάμερά σου από τον Σουάτ. Βγήκε από εκεί έρποντας μόλις έφυγαν οι δολοφόνοι. Κρύφτηκε σε ένα μέρος μέχρι να φύγουν. Έμεινε μέσα στα αίματα νηστικός και διψασμένος για δύο μέρες. Τι μεγάλο, τι θαυμάσιο θαύμα, έτσι δεν είναι; Έμεινε ζωντανός. Ο μοναδικός ζωντανός μάρτυρας αυτής της θηριωδίας. Τα πουλιά φοβήθηκαν από τους πυροβολισμούς και πέταξαν μακριά. Ο Σουάτ επέστρεψε σε εμάς.
Περνούν τα χρόνια, αλλά πώς περνούν, περνούν τρυπώντας. Τα ξέρεις εσύ αυτά Πανίκκο. Ξέρεις και αυτά που έγιναν στον Ακάμα και αυτά που έγιναν στα φυλάκια της Πράσινης Γραμμής. Αλλά για την ειρήνη δεν χρειάζεται σε κάθε ταινία να υπάρχει ένας ελληνοτουρκικός έρωτας. Μπορούμε να κατευνάσουμε τον πόνο μας μόνο αντιμετωπίζοντας την Ιστορία μας. Έλα να απαλλαχτούμε από την έγνοια τού να εξηγήσουμε ότι διαπράξαμε αμοιβαία αυτά τα εγκλήματα. Διότι κανένα έγκλημα δεν μπορεί να κλείσει με ένα άλλο έγκλημα. Κανένα έγκλημα δεν δικαιολογείται με αυτό τον τρόπο. Κανένα έγκλημα δεν αθωώνεται λέγοντας «έκανε και αυτός, έκανε και εκείνος». Όπως γύρισες το αίμα της Τόχνης, γυρίζεις και το αίμα του Παλαικύθρου. Η ιστορία του Πέτρου Σουππουρή μοιάζει με την ιστορία του Σουάτ Καφαντάρ. Είναι το μοναδικό παιδί που σώθηκε από εκείνο το έγκλημα. Τι καταπληκτικό θαύμα και αυτό…
Κοίτα αγαπητέ φίλε. Τώρα γύρισε την κάμερα σου 43 χρόνια μετά. Πήγαινε σε εκείνο το «Χωριό των Χήρων» στους πρόποδες του Πενταδακτύλου. Βρες τον Σουάτ. Είναι 62 χρόνων. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά. Κάθε 14 Αυγούστου ξυπνάει, λέει, με μια φαγούρα στο κεφάλι. Είναι μια φαγούρα στο μέρος απ’ όπου πέρασε η σφαίρα ξυστά. Άκουσε, κοίτα τι μας διηγείται τώρα. «Δεν μισώ κανέναν άλλον Ελληνοκύπριο εκτός από εκείνους που διέπραξαν αυτό το έγκλημα», λέει. Ρώτα τον να δούμε πόσους Ελληνοκύπριους φίλους έχει. Ένα σωρό. Και θέλει ειρήνη σε αυτό το νησί πιο πολύ από τον καθένα μας. Ιδού ένα θαυμάσιο φινάλε για εσένα. Να πάμε σε εκείνο τον λόφο, ύστερα να πάμε στο Παλαίκυθρο, στη Μαράθα, στην Άσσια. Να φυτέψουμε τριαντάφυλλα και γαρύφαλλα σε εκείνα τα μέρη. Δεν ζουν όλοι όσοι έχουν αγνοούμενους σε αυτό το νησί με αισθήματα εκδίκησης. Όσοι διέπραξαν τα εγκλήματα δεν το έκαναν επειδή δολοφονήθηκε ένας δικός τους. Κανένας άνθρωπος με συνείδηση δεν σκοτώνει έναν αθώο για να εκδικηθεί έναν δολοφονηθέντα αθώο. Μόνο όσοι έχουν ψυχή δολοφόνου το κάνουν. Και είμαι περίεργος. Πόσοι απ’ αυτούς τους δολοφόνους βρίσκονται ακόμα ανάμεσά μας; Πόσοι από εκείνους που σκότωσαν εκείνους τους πέντε αιχμάλωτους Ελληνοκύπριους στρατιώτες μετά που τους άναψαν τσιγάρο; Πόσοι σαν τους δολοφόνους των χωριών Τόχνη, Παλαίκυθρο, Μαράθα;
Να έρθουμε αντιμέτωποι αγαπητέ μου φίλε. Πρόσωπο με πρόσωπο με τα απαίσια πράγματα που διαπράξαμε. Να αποτελέσουν οδηγό για όλους μας ο Σουάτ και ο Πέτρος. Αυτό είναι που θα μας κάνει σωστούς ανθρώπους…
Πηγή: Εφημερίδα Πολίτης
Ιδού αυτή την ταινία να κάνεις ουσιαστικά αγαπητέ Πανίκκο. Του Σουάτ Καφαντάρ. Γύρισε την κάμερά σου στην Τόχνη. Να κυλήσει από τους λόφους στα σπίτια του χωριού. Και στάσου λίγο. Στάσου στα μάτια του 19χρονου Σουάτ. Ένα κοπάδι λαφυραγωγών στρατιωτών. Να μαζέψουν όλους τους άνδρες του χωριού άνω των 13 χρόνων. Να τους βάλουν σε λεωφορεία. Να πάρουν δρόμο, να ξεκινήσουν. Να στρίψουν ύστερα από τον ασφαλτόδρομο σε έναν χωματόδρομο. Να τους ανεβάσουν σε έναν λόφο. 84 άτομα. Κάποιος ένοπλος με μούσι να τους πει «καθίστε κάτω, καπνίστε».
Κάτω από τον ζεστό καταγάλανο αυγουστιάτικο ουρανό. Που η Κύπρος είναι το κάτι άλλο αυτή την εποχή. Δεν μυρίζει αίμα, μυρίζει κίτρινα ξηρά αγκάθια. Γύρισε την κάμερά σου Πανίκκο. Γύρισέ την στις κάννες. Θα ξεράσουν θάνατο σε λίγο. Κοίτα και ο Σουάτ κάθεται εκεί. Με τον αδελφό του και τον πατέρα του. Η τελευταία ματιά προς αυτούς τους λόφους και τις πεδιάδες της Κύπρου. Στάσου λίγο εδώ αν θέλεις. Πήγαινε λιγάκι πίσω. Δείξε μας πώς κάθονταν στην ίδια βεράντα με τους Ελληνοκύπριους γείτονές τους, πώς έπιναν καφέ και πώς έλεγαν το φλιτζάνι. Μήπως το είδε αυτό καθόλου στο φλιτζάνι η καφετζού; Δεν υπήρχαν εκεί όπλα, στρατιώτες και θάνατος; Ύστερα γύρισε ξανά σε εκείνον τον λόφο. Μήπως υπήρχαν και πουλιά εκεί; Αν υπήρχαν είναι μάρτυρές μας. Πυρ! 84 άτομα σωριάστηκαν στη γη μέσα στα αίματα σε δέκα λεπτά. Έφαγε πέντε σφαίρες ο Σουάτ. Και μια πέρασε ξυστά από το κεφάλι του. Ο αδελφός του ξεψύχησε, ο πατέρας του πέθανε, ο Σουάτ δεν πέθανε. Όμως, σφήνωναν μια σφαίρα στο κεφάλι όλων όσοι δεν είχαν πεθάνει. Αλλά έστω και αν το στόμα του ήταν γεμάτο αίμα, ο Σουάτ κράτησε την αναπνοή του. Προσποιήθηκε τον πεθαμένο. Ξάπλωσε εκεί σαν πεθαμένος ανάμεσα στους πεθαμένους μέχρι να φύγουν εκείνοι. Πήγαν να φέρουν φτυάρια και καζμάδες για να τους θάψουν ομαδικά εκεί. Μην φύγεις την κάμερά σου από τον Σουάτ. Βγήκε από εκεί έρποντας μόλις έφυγαν οι δολοφόνοι. Κρύφτηκε σε ένα μέρος μέχρι να φύγουν. Έμεινε μέσα στα αίματα νηστικός και διψασμένος για δύο μέρες. Τι μεγάλο, τι θαυμάσιο θαύμα, έτσι δεν είναι; Έμεινε ζωντανός. Ο μοναδικός ζωντανός μάρτυρας αυτής της θηριωδίας. Τα πουλιά φοβήθηκαν από τους πυροβολισμούς και πέταξαν μακριά. Ο Σουάτ επέστρεψε σε εμάς.
Περνούν τα χρόνια, αλλά πώς περνούν, περνούν τρυπώντας. Τα ξέρεις εσύ αυτά Πανίκκο. Ξέρεις και αυτά που έγιναν στον Ακάμα και αυτά που έγιναν στα φυλάκια της Πράσινης Γραμμής. Αλλά για την ειρήνη δεν χρειάζεται σε κάθε ταινία να υπάρχει ένας ελληνοτουρκικός έρωτας. Μπορούμε να κατευνάσουμε τον πόνο μας μόνο αντιμετωπίζοντας την Ιστορία μας. Έλα να απαλλαχτούμε από την έγνοια τού να εξηγήσουμε ότι διαπράξαμε αμοιβαία αυτά τα εγκλήματα. Διότι κανένα έγκλημα δεν μπορεί να κλείσει με ένα άλλο έγκλημα. Κανένα έγκλημα δεν δικαιολογείται με αυτό τον τρόπο. Κανένα έγκλημα δεν αθωώνεται λέγοντας «έκανε και αυτός, έκανε και εκείνος». Όπως γύρισες το αίμα της Τόχνης, γυρίζεις και το αίμα του Παλαικύθρου. Η ιστορία του Πέτρου Σουππουρή μοιάζει με την ιστορία του Σουάτ Καφαντάρ. Είναι το μοναδικό παιδί που σώθηκε από εκείνο το έγκλημα. Τι καταπληκτικό θαύμα και αυτό…
Κοίτα αγαπητέ φίλε. Τώρα γύρισε την κάμερα σου 43 χρόνια μετά. Πήγαινε σε εκείνο το «Χωριό των Χήρων» στους πρόποδες του Πενταδακτύλου. Βρες τον Σουάτ. Είναι 62 χρόνων. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά. Κάθε 14 Αυγούστου ξυπνάει, λέει, με μια φαγούρα στο κεφάλι. Είναι μια φαγούρα στο μέρος απ’ όπου πέρασε η σφαίρα ξυστά. Άκουσε, κοίτα τι μας διηγείται τώρα. «Δεν μισώ κανέναν άλλον Ελληνοκύπριο εκτός από εκείνους που διέπραξαν αυτό το έγκλημα», λέει. Ρώτα τον να δούμε πόσους Ελληνοκύπριους φίλους έχει. Ένα σωρό. Και θέλει ειρήνη σε αυτό το νησί πιο πολύ από τον καθένα μας. Ιδού ένα θαυμάσιο φινάλε για εσένα. Να πάμε σε εκείνο τον λόφο, ύστερα να πάμε στο Παλαίκυθρο, στη Μαράθα, στην Άσσια. Να φυτέψουμε τριαντάφυλλα και γαρύφαλλα σε εκείνα τα μέρη. Δεν ζουν όλοι όσοι έχουν αγνοούμενους σε αυτό το νησί με αισθήματα εκδίκησης. Όσοι διέπραξαν τα εγκλήματα δεν το έκαναν επειδή δολοφονήθηκε ένας δικός τους. Κανένας άνθρωπος με συνείδηση δεν σκοτώνει έναν αθώο για να εκδικηθεί έναν δολοφονηθέντα αθώο. Μόνο όσοι έχουν ψυχή δολοφόνου το κάνουν. Και είμαι περίεργος. Πόσοι απ’ αυτούς τους δολοφόνους βρίσκονται ακόμα ανάμεσά μας; Πόσοι από εκείνους που σκότωσαν εκείνους τους πέντε αιχμάλωτους Ελληνοκύπριους στρατιώτες μετά που τους άναψαν τσιγάρο; Πόσοι σαν τους δολοφόνους των χωριών Τόχνη, Παλαίκυθρο, Μαράθα;
Να έρθουμε αντιμέτωποι αγαπητέ μου φίλε. Πρόσωπο με πρόσωπο με τα απαίσια πράγματα που διαπράξαμε. Να αποτελέσουν οδηγό για όλους μας ο Σουάτ και ο Πέτρος. Αυτό είναι που θα μας κάνει σωστούς ανθρώπους…
Πηγή: Εφημερίδα Πολίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.